Είναι κάποιοι τόποι που όσες φορές και αν τους περπατήσεις δεν τους χορταίνεις. Ένας τέτοιος είναι και ο Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου, στην Πίνδο.
Τι κι αν είναι Οκτώβριος, τι κι αν φθινοπώριασε, η διάθεση της ομάδας του Ορειβατικού Χανίων είναι καλοκαιρινή. Καλοκαιρινός ήταν και ο καιρός που μας συντρόφεψε το τετραήμερο στις αρχές του μήνα για να ξαναζήσουμε την αυθεντικότητα του Ζαγορίου, την αγριάδα των πύργων της Αστράκας, τη Μαγεία της Δρακόλιμνης και την κουραστική ανηφοριά της Τύμφης (6η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας).
Η βάση μας αυτή τη φορά το μικρό Πάπιγκο στα 950 μέτρα υψόμετρο. Ένα από τα 44 Ζαγοροχώρια φωλιασμένο στη ρίζα των θεόρατων πύργινων βράχων που σφραγίζουν τον ουρανό. 
Μια μεγάλη σωστή πινακίδα με σιδερένια πόδια μας στέλνει στο καταφύγιο σε τρεις ώρες, στη Δρακόλιμνη σε τέσσερις, και στη κορυφή της Γκαμήλας σε πεντέμισι ώρες.
Έπρεπε να υπολογίσομε τις στάσεις, αλλά και την επιστροφή μας, στο μικρό Πάπιγκο, αφού στο καταφύγιο δεν υπήρχαν θέσεις για διανυκτέρευση.
Όπως είχαμε προγραμματίσει, μεταξύ των άλλων πήραμε και φακούς για την πιθανότητα να βραδιαστούμε. Κοπιαστική η ανηφοριά, στην αρχή σε δάσος από οξιές και πλατάνια. Περνάμε 4 πηγές, οι τρεις μας υποδέχονται με δροσερό νερό, και φθάνουμε στο καταφύγιο που είναι χτισμένο σ’ένα στενό διάσελο στα 1950 μέτρα, στα πόδια της Αστράκας. Μετά την απαραίτητη μικρή στάση χωριστήκαμε σε δυο ομάδες.
Βορειοανατολικά, στη Δρακόλιμνη κατ’ευθείαν θα πήγαινε η πρώτη ομάδα. Νοτιοανατολικά, πρώτα στην κορυφή Γκαμήλα και κατόπιν στη Δρακόλιμνη η δεύτερη ομάδα. Και οι δύο μαζί είχαμε στόχο να γυρίσομε για μεγαλύτερη στάση στο καταφύγιο και από εκεί πίσω στη βάση μας.
Τον πιο βατό δρόμο για την «κρυμμένη» κορυφή ακολουθήσαμε οι οχτώ (δεύτερη ομάδα) σε μια δύσκολη πολύωρη ανάβαση μέχρι τα 2.498 μέτρα στη μυτερή κορυφή της Γκαμήλας. Η θέα ακριβώς από κάτω σου κόβει την ανάσα. Χάος-Χάσμα-Χείλος του γκρεμού-Άβυσσος- πέλαγος από κορυφές, δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις!!!!!!
Μικρή λεκάνη δείχνει χαμηλά, η Δρακόλιμνη από εδώ επάνω.
Με γρήγορα ρυθμό έγινε η κατάβαση που λόγω της μορφολογίας του εδάφους πολύ μας ευχαρίστησε, αφού σε πολλά σημεία είναι χλοερό μονοπάτι, και αλπικά λιβάδια.
Μπροστά μας τώρα η πρόκληση της ανάβασης στην γαϊδουροανηφόρα για τη φημισμένη λίμνη, την απόμακρη, την καλά φωλιασμένη και την περιστοιχισμένη από πολλές κορυφές, την φυσική Δρακόλιμνη.
Ήταν ήδη 5 το απόγευμα. Κάναμε στάση αρκετή ώρα. Άνθρωπος κανείς εκεί απάνω δεν υπήρχε τέτοια ώρα, παρά μόνο αγελάδες που βρίσκονται πάμπολες ελεύθερες στην περιοχή.
Η πρώτη ομάδα των Χανιωτών είχε ήδη ανέβει στη Δρακόλιμνη και είχε επιστρέψει στο καταφύγιο. Έτσι και εμείς φωτογραφήσαμε, φωτογραφηθήκαμε και με το ηθικό στα ύψη κατεβήκαμε σχεδόν τρέχοντας το μονοπάτι μέχρι τη μεγάλη λάκα από κάτω μας. Ανηφορίσαμε στο καταφύγιο, δώσαμε το στίγμα μας σαν Ορειβατικός Χανίων, είχαμε και εθιμοτυπικές συναντήσεις με γνωστούς μας ορειβάτες που θα διανυκτέρευαν εκεί πάνω !!!
Έχοντας ακόμα αρκετή κατάβαση μέχρι τον ξενώνα μας στο μικρό Πάπιγκο αναχωρήσαμε το γνωστό δρόμο, που πρωί-πρωί ανεβήκαμε. Στη θαυμάσια ταβέρνα του ξενώνα κάναμε απολογισμό. 30 χιλιόμετρα- 12 ώρες ανηφορο-κατηφόρες- 2.300 υψομετρική διαφορά και μισή ώρα κατηφόρα με φακό στο τέλος.
Λίγες μας φάνηκα οι υπόλοιπες μέρες, με τα πιο ήπια περπατήματα.
Στη σκάλα του Βραδέτου, αυτό το πέτρινο αριστούργημα, το στριφογυριστό καλντερίμι, το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό θαύμα, γέννημα μοναδικής τέχνης, ανάγκης και υπομονής που συνδέει το ψηλότερο χωριό του Ζαγορίου στο 1.340 μέτρα το Βραδέτο με Καπέσοβο αναλώσαμε τη δεύτερη μέρα. Αυτό το μονοπάτι-σκάλα μέχρι το 1.974 ήταν ο μόνος δρόμος επικοινωνίας του ομώνυμου χωριού.
Καθώς αγκομαχώντας ανηφορίζομε από τη σκάλα με τις λειτουργικά τοποθετημένες πέτρες, σε ένα αφιλόξενο άγριο περιβάλλον, σκέφτομαι πόσοι μάστορες έχουν δουλέψει και πόσος κόπος και ιδρώτας έχει ποτίσει αυτόν τον τόπο.
Συνεχίσαμε όλοι μαζί μετά το χωριό Βραδέτο και φτάσαμε στη Μπελόη, για πολλούς το κορυφαίο σημείο θέασης του φαραγγιού του Βίκου. Το μπαλκόνι, που από μπροστά του πέφτουν 900 μέτρα κάθετοι βράχοι μέχρι τον πάτο του.
Καρδιά από πέτρα λες και έχουν τα γεφύρια που επισκεφθήκαμε την τελευταία μέρα της εξόρμησης.
Στο χωριό Κήποι μεταφερθήκαμε, και από το νέο μας ορμητήριο, περπατήσαμε μέχρι το τρίτοξο ιστορικό γεφύρι Πλακίδα. Στη συνέχεια στο γεφύρι του Κόκορη, εκπληκτικό μονότοξο, με τα πόδια του να πατούν σε τεράστιους βράχους.
Ακόμη πήγαμε στου Μίσιου, στης Αρκούδας…
Περισσότερα από 60 πέτρινα τοξοτά γεφύρια υπάρχουν σήμερα στο Ζαγόρι. Οι πρωτομάστορες ξεκινούσαν με το μπουλούκι τους (συνεργείο) από τον Απρίλη μέχρι τον Οκτώβρη και έχτιζαν κατά παραγγελία πλουσίων κατοίκων ή και ολόκληρων χωριών.
Ο κατάλογος των αξιοθέατων δεν έχει τέλος στην περιοχή. Για να τα ζήσεις πρέπει ,να θυσιάσεις την καλοπέραση, να ξεχάσεις για λίγο το βολικό κρεββάτι, και να αφήσεις αντικαταστάτη στη δουλειά !!!!! 
Κατόπιν να αφεθείς στους άχρονους ρυθμούς της φύσης, να γευθείς την πρωινή ομίχλη και το παγωμένο σούρουπο, στο πολύχρωμο Ζαγόρι…. Και οπωσδήποτε να ετοιμάσεις την επόμενη εξόρμηση στην ανεξάντλητη Πίνδο.
Σταύρος Μπαδογιάννης
Υ.Γ. Σε όλους τους συμμετέχοντες ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ομαδική συμπεριφορά….. Πολλά τριήμερα - τετραήμερα έχει η χρονιά που μας έρχεται !!!!!!
