Ο τίτλος του άρθρου μόνο πλασματικός ή υπερβολικός δεν είναι όταν περπατάς σε υψόμετρο 5.000 μέτρων και από πάνω σου βλέπεις μόνο βουνοκορφές που το υψόμετρο τους ξεπερνά τις 7.000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Έχουν περάσει δυο χρόνια από την πρώτη μας εξόρμηση στην χώρα του Νεπάλ και ήδη με την επιστροφή μας είχε μπει ο επόμενος στόχος, έπρεπε να γυρίσουμε το συντομότερο δυνατόν στα Ιμαλάια. Λίγο πιο ψηλά αυτή την φορά και λίγο πιο απαιτητικά όπως αποδείχτηκε στην πορεία.
Η ψηλότερη πεζοπορική κορυφή του Νεπάλ Mera Peak με υψόμετρο 6.476 μέτρα κάλυπτε όλα τα παραπάνω και η επιλογή του στόχου δεν άργησε και πολύ. Φυσικά οι έντονες εμπειρίες είναι δύσκολο να χωρέσουν σε μερικές γραμμές πόσο μάλλον μια ορειβατική αποστολή δεκαεφτά ημερών, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι γράψεις ένα μικρό χρονικό ελπίζοντας πως θα καταφέρεις να αποδώσεις την ομορφιά ενός τόπου χωρίς να παραλείψεις πολλά.
Το χρονικό ....
Στις 2 Νοεμβρίου 2016 μετά από όλα τα διαδικαστικά στην πρωτεύουσα του Νεπάλ Κατμαντού η οκταμελής ομάδα επιβιβάζεται στην πρώτη πτήση με προορισμό το ιδιαίτερο αεροδρόμιο της Lukla. Σφηνωμένο σε μια πλαγιά της κοιλάδας Khumbu σε υψόμετρο 2.800 μέτρων η προσγείωση είναι μια έντονη εμπειρία καθώς ο τετρακοσίων μέτρων αεροδιάδρομος καταλήγει στην πλαγία ενός λόφου 5.000 μέτρων χωρίς επιλογή δεύτερης προσέγγισης, όχι δεν πρόκειται για λάθος έκφραση οτιδήποτε κάτω από υψόμετρο 6.000 μέτρων θεωρείτε λόφος στον πλανήτη των Ιμαλάϊων και συνήθως δεν έχει καν τοπωνύμιο. Μετά την θεαματική προσγείωση με το καλημέρα, ξεκινάμε για την πεζοπορία δώδεκα ημερών ώστε να προσεγγίσουμε το βουνό μέσω της κοιλάδας Hinku, την χώρα των Σέρπα, την φυλή που έγινε διάσημη στον πλανήτη ως οι καλύτεροι οδηγοί των Ιμαλάϊων. Και όχι άδικα όπως αποδείχτηκε και στην πράξη, καθώς όλοι ασθμαίναμε ανεβαίνοντας όλο και ψηλά οι ντόπιοι οδηγοί και αχθοφόροι που υποστήριζαν την ομάδα μας, το έκαναν να δείχνει τόσο εύκολο κουβαλώντας στην πλάτη τους το τριπλάσιο βάρος από μας. Πρόκειται για μια ευγενέστατους ανθρώπους με έντονο το αίσθημα της φιλοξενίας, το πλατύ τους χαμόγελο κάνει κάθε περαστικό ντόπιο ή ξένο να νιώθει ευπρόσδεκτος και να «ερωτεύεται» το Νεπάλ. Τις πέντε πρώτες μέρες της αποστολής κινούμαστε μέσα στην ζούγκλα σε μονοπάτια πρόχειρα καθαρισμένα για τους τουρίστες περνώντας από το ένα φαράγγι στο άλλο γραφικοί οικισμοί με πρόχειρα και λιτά καταλύματα μας καλωσορίζουν μετά από την επίπονη πεζοπορία της ημέρας.
Το μεγαλείο της φύσης κάνει της μέρες να κυλούν γρήγορα και αφήνοντας τα αχανή ασφυκτικά δάση από μπαμπού βρίσκεις πλέον τον εαυτό σου στην αλπική ζώνη, την κοιλάδα πλαισιώνουν θεόρατες βουνοκορφές και ξαφνικά νιώθεις μικρός στην θέα των αιώνιων παγετώνων που χάσκουν πάνω από το κεφάλι σου, που κατά περιόδους κόβουν την ησυχία των Όρεων με κάποια χιονοστιβάδα. Η πορεία πλέον γίνεται πιο ήπια ότι αφορά την κλίση ωστόσο η έλλειψη οξυγόνου λόγω του υψομέτρου κάνει αισθητή την παρουσία της και ο ρυθμός πέφτει ώστε να δώσουμε χρόνο στο σώμα να εγκλιματιστεί στο ακραίο περιβάλλον. Σκαρφαλώνουμε bistare-bistare (σιγά-σιγά στα Νεπαλέζικα ) προς τα 5.040 μέτρα το τελευταίο χωριό πριν την απόπειρα κορυφής, το Khare θα είναι η βάση μας για τις δύο μέρες πριν φύγουμε για τον παγετώνα του Mera.Οι μικρές πεζοπορίες στους γύρω λόφους για καλύτερο εγκλιματισμό βοηθάνε στο να κυλήσει και ο χρόνος ωστόσο μόλις ο ήλιος κρυφτεί πίσω από τα βουνά όλοι αποσυρόμαστε στην ζεστασιά της σόμπας του καταλύματος μια πολυτέλεια που θα μας λείψει τις επόμενες δύο μέρες.
Είμαστε πλέον στην δέκατη μέρα της αποστολής και τα πράγματα «σοβαρεύουν» βρισκόμαστε στην βάση του παγετώνα και προσεγγίζουμε το Mera La το διάσελο όπου έχει στηθεί η κατασκήνωση βάσης, οι ντόπιοι συνοδοί που μας υποστηρίζουν μας έχουν προσπεράσει προ πολλού ώστε να είναι όλα έτοιμα μόλις φτάσουμε, μια πορεία που σε ένα σχετικά χαμηλό υψόμετρο θα είχε διάρκεια δυο περίπου ώρες πάνω από τα 5.000 μέτρα διαρκεί πέντε. Ο δυνατός άνεμος δεν μας αφήνει να απολαύσουμε για πολύ την εξαιρετική θέα του διάσελου και αποσυρόμαστε ο καθένας στην σκηνή του, περιμένοντας την επόμενη μέρα που θα προωθηθούμε στην υψηλή κατασκήνωση, ένα «πατάρι» καθαρού βράχου στην άκρη του παγετώνα σχετικά προστατευμένο από τον δυνατό αέρα, αλλά όχι από το κρύο για αυτό πρέπει να μεριμνήσεις εσύ φορώντας ότι έχεις και δεν έχεις.
Με ανήσυχο ύπνο, λίγες γραμμές στο ημερολόγιο και διαλλείματα για τσάι και φαγητό περνάει η ώρα στην σκηνή και στις δύο τα ξημερώματα με την θερμοκρασία να κυμαίνεται στους -25 βαθμούς κελσίου έξι από την ομάδα ξεκινούν την επίπονη προσπάθεια της κορυφής. Δυο ώρες μετά, δυο από εμάς υποχωρούν καθώς τα πρώτα συμπτώματα κρυοπαγημάτων κάνουν την εμφάνιση τους, είμαστε σε υψόμετρο 6.200 μέτρων από εδώ και πάνω δεν χωράν λάθη και εγωισμοί, η επιστροφή των δύο στην κατασκήνωση είναι επιτακτική ωστόσο η τετραμελής ομάδα που παραμένει και συνοδεία των οδηγών στις 6:30 τοπική πατάνε την κορυφή Mera των Ιμαλαϊων.
Όμως όπως μας έχουν μάθει οι παλιοί η κορυφή είναι μέρος της αποστολής και όχι το τέλος, μας περιμένει η επιστροφή, τέσσερεις ακόμη μέρες μέχρι την Lukla, εκεί που όλα ξεκίνησαν . Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε ξεμπερδέψει με το υψόμετρο, μας περιμένει άλλο ένα πέρασμα στα 4.600 πριν τον τερματισμό κάτι που βέβαια πλέον φαινεται λίγο μετά την «ένταση» των προηγούμενων ημερών . Την «μέθη» της κορυφής θα διακόψει η ξαφνική ασθένεια ενός μέλους και με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζεται προληπτικά η εκκένωση με ελικόπτερο ώστε να αποφευχθεί η περεταίρω έκθεση του στο μεγάλο υψόμετρο. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης ελικόπτερο στην Ελλάδα το μυαλό πάει κατευθείαν στο χειρότερο δυνατό σενάριο, ωστόσο στα Ιμαλάϊα είναι υπόθεση ρουτίνας, καθώς όλοι οι ορειβάτες ασφαλίζονται πριν κάνουν οποιαδήποτε δράση, η διαδικασία είναι απλή και σχετικά γρήγορη. Στις 17 Νοεμβρίου η ομάδα ανασυγκροτείται πίσω στην Κατμαντού έχοντας πλέον πίσω της αυτήν την μοναδική εμπειρία και γιατί να το κρύψουμε, θέτοντας ήδη στόχους για την επόμενη φορά, όλα τα ταξίδια μικρά ή μεγάλα εκτός ή εντός σε αλλάζουν, άλλα σε φτάνουν στα όρια που νόμιζες ότι έχεις και άλλα απλά σου ανοίγουν την όρεξη για περισσότερο. Ότι κι από τα δυο να συμβεί εκ μέρους της ομάδας των «Ιμαλαιστών» και του Ε.Ο.Σ. Χανίων ευχόμαστε ευτυχισμένο και πολυτάξιδο 2017.Για την ιστορία στην αποστολή συμμετείχαν οι : Βογιατζής Αλεξανδρος, Φουντουλάκη Μαρία, Σταθάκη Μαρία, Κάτσικας Αντώνης, Πενθερουδάκης Γεώργιος, Γεωργακάκης Θεόδωρος, Μαμμής Ιωάννης και Μπαλαδήμας Χριστόφορος.
