Ανάβαση στο Aconcagua 20/1-14/2/2003

Μια ανάβαση στο ψηλότερο βουνό της Αμερικής, τις Άνδεις, αποτελεί ένα φιλόδοξο στό-χο κάθε ορειβάτη, ιδιαίτερα τα τελευ-ταία χρόνια, που σε αρκετά σχετικά έν-τυπα, το βουνό αυτό, έχει προβληθεί έντονα. Εδώ και ένα χρόνο η δεκαμελής ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων ξεκίνησε τη μεγάλη διαδικασία για την επίτευξη, αυτού του μεγαλεπήβολου στόχου. Η επιτυχία μιας τέτοιας αποστολής εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και διάφοροι κίνδυνοι παραμονεύουν σε τέτοιες διαδρομές μεγάλου υψομέτρου. Την αγωνιώδη, συγκλονιστική προσπάθεια από την επιτυχημένη ανάβαση των Χανιωτών το Φεβρουάριο αποτυπώνει στο ημερολόγιο του ο Μάνος Μεσαρχάκης παρακάτω:

1 19/1/2003 (Κυριακή)

Αναχώρηση από Χανιά στις 10:00πμ και από Αθήνα για Ρώμη στις 4:00μμ. Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στο αεροδρόμιο Fumicino της Ρώμης όπου έπρεπε να περιμένουμε έως τις 10μμ για την επόμενη υπερατλαντική πτήση μας διάρκειας 13 ωρών, με προορισμό το Buenos Aires. Από εκεί με εσωτερική πτήση μετά από 2 επιπλέον ώρες φτάσαμε στη Mendoza στις 9μμ τη Δευτέρα 20/2.

Στο αεροδρόμιο της Ρώμης είχαμε τη τύχη να γνωρίσομε ένα έλληνα που ζούσε στο Buenos και να μας εξηγήσει την παρούσα κατάσταση αυτής της τόσο βομβαρδισμένης πόλης από τα ΜΜΕ λόγω του οικονομικού κραχ. Ύστερα από 18 ώρες συνολικά μέσα στο αεροπλάνο φτάσαμε στον τελικό προορισμό την πόλη Mendoza της Αργεντινής. Το ταξίδι ήταν αρκετά κουραστικό αλλά παρόλα αυτά το μυαλό σε ταξίδευε κάπου αλλού.

2 20-21/1/2003 (Δευτέρα-Τρίτη)

Ημέρες ξεκούρασης, προσαρμογής στο Jetlag (αποσυγχρωνισμός του οργανισμού λόγω της μεγάλης διαφοράς ώρας) και γνωριμία με την κουλτούρα της Αργεντινής.

2 22/1/2003 (Τετάρτη)

Αναχώρηση από Mendoza για Puente del Inca (2750μ. υψόμετρο). Καθώς εφοδιαστήκαμε με τις ανάλογες Άδειες Ανάβασης από το γραφείο του πάρκου της Aconcagua, ξεκινήσαμε με το minibus για το ξενοδοχείο-καταφύγιο όπου και θα διανυκτερεύαμε. Σε όλη τη διαδρομή τα πειράγματα και τα αστεία έκαναν τις 3 ώρες του ταξιδιού αρκετά διασκεδαστικές. Κατά την άφιξη μας στο Incas το χιονισμένο τοπίο και το χιόνι που έπεφτε ασταμάτητα μας προβλημάτισε αρκετά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή τέτοια κακοκαιρία (ο Ιανουάριος για το νότιο ημισφαίριο είναι όπως ο Αύγουστος στην Ελλάδα). Λίγο μετά την είσοδο το πάρκου, στο βάθος η κόρυφη και στα νερά της λίμνης

2 23/1/2003 (Πέμπτη)

Το πρωί ξεκινήσαμε από την είσοδο του πάρκου (Rangers) το περπάτημα για την πρώτη κατασκήνωση που θα μέναμε για 3 μέρες (camp Confluencia 3400μ.) Μαζί μας ήταν συνεχώς οι 2 βοηθοί οδηγοί που είχαμε, ο Pepe και ο Lautsa. Τα πράγματα μας τα είχαμε φορτώσει από το Incas σε μουλάρια. Εμείς κουβαλούσαμε μόνο τα απαραίτητα- φαγητό ημέρας, νερό, αντιανεμικό κλπ. Το τοπίο γύρω μας αρκετά ονειρικό. Ο καιρός είχε ήδη αλλάξει προς το καλύτερο. Περνώντας τη κοιλάδα Horcones οι λίμνες Mirror lakes αντικατόπτριζαν την κορυφή του Βουνού και σε συνδυασμό με το χιόνι που υπήρχε σε έκαναν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου με προορισμό πολύ μακρινό. Πάντως το τοπίο ήταν πολύ φιλικό. Το περπάτημα στο βατό μονοπάτι διήρκεσε γύρω στις 5.30 ώρες με πολύ αργό ρυθμό. Έπρεπε να πηγαίνομε αργά για να εγκλιματιστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Κατασκήνωση Confluencia 3300m

2 24/1/2003 (Παρασκευή)

Το πρωί ξυπνήσαμε γύρω στις 7:00. Ο ύπνος μου φάνηκε λίγος και το βράδυ ήμουν ανήσυχος. Ο Πατεράκης μέχρι τις 2:00 τη νύχτα δεν είχε κοιμηθεί λόγω δύσπνοιας. Στις 10:00 ξεκινήσαμε για Plaza Francia (4.000μ.) για εγκλιματισμό. Στη διαδρομή όσο ανεβαίναμε τόσο παράξενα νιώθαμε (είχαν αρχίσει ήδη τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας του υψομέτρου). Περάσαμε από τον ποταμό Conflu και συνεχίσαμε ανηφορικά προς την νότια πλευρά του Aconcagua που είχε αρχίσει να φαίνεται μπροστά μας και να μας προκαλεί δέος. Καθώς το πλησιάζαμε μας έδειχνε τις άγριες και απρόσιτες διαδρομές του. Στη νότια πλευρά οι διαδρομές των Σλοβένων, των Πολωνών και η μοναχική του Messner φάνταζαν στα μάτια μας αδιανόητες προσπάθειες ανάβασης στα 7.000μ. Πριν φτάσουμε στην Plaza Francia καταλάβαμε ότι αυτό που πατάμε τόση ώρα είναι παγετώνας καλυμμένος από τόνους άμμου και πέτρας. Τρομερή εικόνα, έκατσα λίγο πίσω να απολαύσω αυτήν την ομορφιά και να πάρω λίγη ενέργεια. Οι υπόλοιποι είχαν καθίσει σε ένα ύψωμα λίγο παραπάνω. Όλοι ξαπλωμένοι σχεδόν κοιμισμένοι λόγω του υψομέτρου. Παραπέρα δύο Τσέχοι που είχαν καταρρεύσει και προσπαθούσαν να πάρουν απόφαση, πότε θα γυρίσουν. Λίγα αστεία, μερικές φωτό και η μισή ώρα ύπνος κάτω από το δυνατό ήλιο ήταν αρκετός για να εξαπατήσεις τον εαυτό σου για λίγο. Μικροπονοκέφαλοι είχαν κάνει την παρουσία τους στους περισσότερους της ομάδας. Επιστροφή στην κατασκήνωση μετά από 10 ώρες περπάτημα. Φαγητό γέλια και πολύ κέφι. Μας έχει μάθει ήδη όλη η κατασκήνωση (Camp).

2 25/1/2003 (Σάββατο)

Ημέρα ξεκούρασης. Ύστερα από ένα καλό ύπνο η διάθεση και η ψυχολογία στα ύψη. Ο καιρός τέλειος. Αν και το απόγευμα λίγος αέρας και μερικά σύννεφα εστίαζαν το βλέμμα μας στον ουρανό. Το μόνο ανησυχητικό ήταν αυτά τα ελικόπτερα που συνέχεια ανεβοκατεβαίνουν το βουνό και περνούν από πάνω μας. Το πιο πιθανό είναι να κατεβάζουν κόσμο που έχει προβλήματα. Όλες τις προηγούμενες μέρες ορειβάτες με πνευμονικό οίδημα και άλλες ασθένειες «έπεφταν» στα πόδια μας. Από το Incas με τους 2 Αμερικανούς, την Τουρκάλα, το γκρουπ που κατέβαινε με τα μουλάρια σαν πεθαμένοι, μέχρι και τα ελικόπτερα, σου θυμίζουν ότι το βουνό κάνει τις επιλογές του. Μόνο αν θέλει αυτό σε ανεβάζει. Ο οργανισμός σου είναι υποχείριο. Από ‘κει που είσαι μια χαρά σου παίζει μια και σβήνουν όλα. Χαρές, ελπίδες, δυνάμεις.

2 26/1/2003 (Κυριακή)

Ξεκινάμε το πρωί για Plaza de Mulas, το Base Camp (4350). Ξαναφορτώνουμε τα μουλάρια. Η πορεία αναμένεται αρκετά κουραστική καθώς το περπάτημα υπολογίζεται σε 10 ώρες. Μόλις ανεβαίνουμε τον πρώτο λόφο δυτικά της Confluencia διακρίνουμε μια τεράστια κοιλάδα τόσο στο πλάτος όσο και στο βάθος, που χάνεται το μάτι. Το περπάτημα στα 3500μ. δείχνει εύκολο αφού το μονοπάτι είναι λίγο ανηφορικό και σε ξεγελάει λόγω της απέραντης έκτασης. Τα βουνά τριγύρω ξεπροβάλουν λες και φτάνουν στον ουρανό. Γύρω στα 6000μ. πρέπει να είναι οι κορυφές τους, αλλά μοιάζουν τόσο κοντά. Μετά από 10 ώρες φτάσαμε στο Β.C. αφού είχαμε αγκαλιάσει το Aconcagua από τα δυτικά. Ένα δέος σε κυριεύει όταν πρωτοαντικρίζεις το B.C.(Base Camp). Πραγματική εικόνα ορειβατικής αποστολής. Μέσα στο πουθενά δεκάδες πολύχρωμες σκηνές, τολ, ορειβάτες σκόρπιοι, άλλοι κατεβαίνουν ξεθεωμένοι από το βουνό, άλλοι περιμένουν να εγκλιματιστούν. Περίπου 600 άτομα μας είπαν ότι υπάρχουν. Η κορυφή κρεμόταν ακριβώς από πάνω μας. Κατασκήνωση Plaza de mulas Κατασκήνωση PLAZA DE MULAS

2 27/1/2003 (Δευτέρα) Ημέρα ξεκούρασης. Πρώτο πρωινό στο B.C. και όλα δείχνουν θετικά. Ετοιμαζόμαστε για βόλτα στους παγετώνες και παγοαναρρίχηση. Στα 4400μ. όμως όλα γίνονται με δυσκολία και αργό ρυθμό. Το βράδυ φαγητό, συζητήσεις και απόψεις μέσα στο τολ-τραπεζαρία.

2 28/1/2003 (Τρίτη) Ημέρα εγκλιματισμού. Ανάβαση στο Plaza Canada (4900μ.). Ο οδηγός μας ο Papi που τον συναντήσαμε στο B.C. θα οδηγούσε την ομάδα σε ρυθμό κορυφής. Ώρες ανάβασης 3,5. Γρήγορος ρυθμός. Αφήνουμε τα μισά εφόδια της αποστολής (18kg κουβαλούσαμε). Πάνω από το B.C. δεν υπάρχουν μουλάρια και ο καθένας έπρεπε να ανεβάσει τα 35kg των υλικών του αναγκαστικά σε δύο δόσεις. Επιστροφή στο B.C. Κάθε βράδυ κάναμε μετρήσεις οξυμέτρου για να βλέπουμε πως ανταποκρίνεται ο οργανισμός μας στο υψόμετρο. Οι ενδείξεις ήταν ποικίλες. Από 79% ο Δημήτρης(ανησυχητικό) μέχρι και 90% η Αμαλία(άριστο).Κανονικά στην επιφάνεια της θάλασσας το μέγιστο είναι 98%. Αναιβενοντας προς τη κατασκήνωση Canada

2 29/1/2003 (Τετάρτη) Ημέρα ξεκούρασης και τακτοποίησης των υλικών. Το μεσημέρι βλέπουμε να επιστρέφουν κάποιοι Αυστραλοί με τους οποίους ανταλλάξαμε πληροφορίες και λίγο αργότερα ένα ζευγάρι μεσήλικες από την Τσεχία από τους οποίους η γυναίκα έμεινε όλο το βράδυ στα 6200μ. χωρίς υπνόσακο και φαγητό διότι της έπεσε το σακίδιο και το έχασε… Κατασκήνωση Canada 4900m

3 30/1/2003 (Πέμπτη) Ξεκινάει η τελική αναμέτρηση. Ούτε μουλάρια, ούτε τολ για τραπεζαρία. Ετοιμάζουμε το σακίδιο για Plaza Canada. Ουσιαστικά τώρα ξεκινάει η δοκιμασία της ανάβασης. Μετά από 4 ώρες η ομάδα φτάνει στο Camp Canada σε καλή κατάσταση χάρη στον καλό εγκλιματισμό των προηγούμενων ημερών. Πρώτη διανυκτέρευση στα 4900μ.

3 31/1/2003 (Παρασκευή) Ημέρα εγκλιματισμού. Αναχώρηση πάλι με τα μισά πράγματα για Nido de Condores (5400μ.) Στην ανάβαση το ‘υψόμετρο’ κάνει πάλι την εμφάνιση του στην ομάδα. Κάποιοι έχουν εντονότερα προβλήματα και ταλαιπωρούνται. Ο Πεντάρης καταρρέει από έλλειψη ενέργειας και κρύο στα 5200μ και κατεβαίνει προσωρινά στο Canada. Μετά από 5,5 ώρες φτάνουμε οι υπόλοιποι στο Nido και ο οδηγός μας συγχαίρει εγκάρδια. Κάθε ανάβαση σε παραπάνω κατασκήνωση θεωρείται κατόρθωμα. Μην ξεχνάμε ότι άλλοι παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής από το B.C. Αφήνουμε τα πράγματα για την επόμενη μέρα και κατεβαίνομε στο Camp Canada. Μόλις γυρίσαμε η κούραση δεν άφηνε περιθώρια. Όλοι μέσα στις σκηνές για επανάκτηση δυνάμεων. Έβλεπα κάποιους από εμάς και σκεφτόμουν τι θα γίνει αν συνεχίσουν έτσι τις επόμενες μέρες. Έπρεπε πρώτα όμως να περάσει άλλη μία ατέλειωτη νύχτα. Αν συνεχίζει έτσι θα είναι δύσκολα τα πράγματα για κορυφή.

11/2/2003 (Σάββατο) Ανάβαση και των δέκα από Canada στο Nido. Μόλις φτάσαμε στήσαμε τις σκηνές γρήγορα-γρήγορα ρίξαμε μια ματιά στο τοπίο και αμέσως μέσα. Πριν πέσει ο ήλιος μαζευτήκαμε στη σκηνή-μαγειρείο των οδηγών μας, εγώ, ο Μαραγκουδάκης, ο Πεντάρης, ο Κώστας και η Σοφία. Πίναμε παραδοσιακό ‘μάτε’ (τσάι) και λίγο πριν τη δύση βγήκαμε έξω να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος έπεφτε μέσα στον Ειρηνικό και το κόκκινο του έβαφε όλες τις Άνδεις. Τα συναισθήματα έβγαιναν έξω από την ψυχή. Οι υπόλοιποι της παρέας ερμητικά κλεισμένοι στα αντίσκηνα. Ο Φυντίκης εμετούς, ο Κουρασμενάκης έντονους πονοκέφαλους, ο Γιώργος(Iguana) τα ίδια, ο Πατεράκης δύσπνοιες. Όλοι περιμέναμε τις εξελίξεις των επόμενων ημερών ταλαιπωρούμενοι, ανακαλύπτοντας και φιλοδοξώντας. Κατασκήνωση Nido de condores 5350m

2 2/2/2003 (Κυριακή)

Ξύπνημα αριστοκρατικό. Έτσι κι αλλιώς το σημερινό περπάτημα είναι ολιγόωρο. Απ’ το Nido θα πηγαίναμε στο τελευταίο Camp, το Coleda (5950μ.). Το μεσημέρι έχουμε πια φτιάξει τα σακίδια προσεκτικά μέχρι και το τελευταίο γραμμάριο και ξεκινάμε. Το δρομολόγιο αυτό δεν θα είναι διπλό και έτσι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας κάθε τι που δεν είναι ζωτικής σημασίας. Και πάλι τα σακίδια ζυγίζουν 20kg. Πρώτοι φτάνουμε εγώ και ο Πεντάρης με τους οδηγούς και αρχίζουμε να στήνουμε σκηνές. Δύσκολη δουλειά ακόμα και το στήσιμο στα 6000μ. Αργότερα ήρθαν και οι υπόλοιποι. Ο Πατεράκης και η Σοφία είχαν εγκαταλείψει στην αρχή της ημέρας, στα 5500μ. Αυτός είχε συνεχώς δύσπνοιες ενώ η Σοφία κατέβασε τις ασφάλειες ξαφνικά. Εκείνη τη στιγμή που έφευγαν είχαμε συγκινηθεί όλοι. Ο Κουρασμενάκης βούρκωσε. Σαν να έχασε δύο από τις δέκα ελπίδες του για το τόσο εφικτό πλέον όνειρο. Πάντως και οι δύο έπραξαν αρκετά συνειδητοποιημένα και ορθά. ‘Να ακούτε το σώμα σας’ μας είχε πει ο οδηγός μας στο B.C. ‘Μην ρισκάρετε την υγεία σας, το βουνό θα είναι πάντα εδώ’ λόγια σοφά. Από ‘κει και πέρα το σχέδιο γνωστό. Μόλις ρίχνεις μια ματιά στο τοπίο, το μόνο που σε απασχολεί είναι ο υπνόσακος που περιμένει να σε ζεστάνει. Στο υψόμετρο αυτό δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και μαζί του πέφτει κατακόρυφα η θερμοκρασία. Ο Pepe φωνάζει για βραδινό. Η σιωπή μας ταιριάζει απόλυτα με το τοπίο. Το βράδυ στις σκηνές γίνονταν θετικές σκέψεις για την ‘αυριανή ημέρα κορυφής’, πριν κοιμηθούμε στις 11:00μμ. Ο οδηγός είχε ανακοινώσει έγερση στις 4:00πμ και αναχώρηση για κορυφή στις 6:00πμ. Κατασκήνωση Coleda 5950m

3 3/2/2003 (Δευτέρα)

3:50πμ ανοίγουμε τα μάτια μας. Έπρεπε να καταλάβουμε ότι η τελική αναμέτρηση είναι πραγματικότητα. Ημέρα κατάκτησης. Πολύ όρεξη. Η ψυχολογία μας στο ζενίθ. Ούτε κουρασμένοι, ούτε πονοκέφαλοι. Είχαμε κοιμηθεί κιόλας. Ο εγκλιματισμός είχε αποδώσει καρπούς. Ο καιρός τέλειος. Λέω στον Κώστα ότι με αυτές τις προϋποθέσεις είναι η σωστή ώρα, τη σωστή μέρα στον σωστό τόπο. Πρέπει να ανέβουμε. Όλες τις προηγούμενες μέρες αυτά που σκεφτόμασταν και ονειρευόμασταν απείχαν μόνο μερικές ώρες. Στις 4:05πμ ο Φυντίκης φωνάζει ότι ο Δημήτρης δεν είναι καλά. Πάει και ο Πεντάρης να δει. Ο Δημήτρης σε κώμα. Έπρεπε να κατέβει χαμηλότερα…Πρώτη κουβέντα…θα τον αναλάβει ο βοηθός του οδηγού ο Lautsa. Τον εξετάζει όμως και ο οδηγός, ο Papi, και διαπιστώνει εγκεφαλικό οίδημα. Του κάνει κατευθείαν μία ένεση. Εμείς είχαμε ψιλοντυθεί για κορυφή και τρώγαμε πρωινό. Παγώσαμε, το στομάχι μας δέθηκε κόμπος. Η κατάσταση σε μερικά λεπτά κρίσιμη. Κανείς από εμάς δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά παρόμοια κατάσταση. Ο Δημήτρης έπρεπε να μεταφερθεί το ταχύτερο στο νοσοκομείο. Δένομε 4 μπαστούνια, βάζομε δύο υποστρώματα και τον τοποθετούμε πάνω, μαζί με τον υπνόσακο. Το κρύο με –18 οC, η νύχτα και το φορτίο του Δημήτρη ήταν αβάσταχτο. Μετά από λίγο η ψυχραιμία και η ομαδικότητα ήταν τα μόνα που μας έδιναν κουράγιο. Τον κατεβάζαμε ο Πεντάρης, ο Κώστας, ο Μαραγκουδάκης κι εγώ, μαζί με τους οδηγούς στις 4:30πμ. Οι υπόλοιποι έμειναν πίσω πιο αδύναμοι για να βοηθήσουν στη μεταφορά, να μαζέψουν τα πράγματα. Τώρα ούτε σκέψη για κορυφή. Η μεταφορά γινόταν με τους έξι να κουβαλάμε και τον ένα οδηγό να φωτίζει το δρόμο. Η κατάβαση μέσα από τους πάγους, το χιόνι και τις πέτρες σκέτη απελπισία. Ο Δημήτρης στην ίδια κατάσταση και ο Papi ειδοποιούσε ασταμάτητα με τον ασύρματο να έρθουν αχθοφόροι, γιατροί και ελικόπτερο. Μετά από 3 ώρες φτάνουμε στο Nido σχεδόν τελειωμένοι. Κάποια στιγμή ο Δημήτρης κούνησε τα βλέφαρα λίγο. Καλό σημάδι. Συνεχίζουμε την κατάβαση μαζί με δύο φύλακες του πάρκου. Ήδη του είχαμε κάνει και δεύτερη ένεση. Σε λίγο κουνάει τα μάτια και τα δάχτυλα του δίχως να μπορεί να μιλήσει. Μόνο το βλέμμα του ήταν ζωντανό αλλά κι αυτό είχε μία αβεβαιότητα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. Γύρω στις 11:00πμ φτάσαμε στο B.C. μετά από εξαντλητική προσπάθεια 6,5 ωρών, όπου περίμενε το ελικόπτερο. Πήγαμε στο ιατρείο. Είχε συνέλθει πια και μετά τις απαραίτητες εξετάσεις πέταξε για Mendoza. Ο Χρήστος και η Σοφία που ήδη ήταν στο B.C. όταν μας είδαν σοκαρίστηκαν. Οι υπόλοιποι είχαμε μείνει ‘στήλη άλατος’, σκεφτόμασταν μόνο τι ακριβώς είχε συμβεί. Κοιτούσαμε το βουνό και είχαμε βουρκώσει. Το απόγευμα ήρθαν και οι υπόλοιποι τρεις από την Coleda αφού είχαν μαζέψει τα πράγματα όλων μας. Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλης της ομάδας, ακόμα και των οδηγών μας που περίμεναν ότι θα ανεβαίναμε στην κορυφή τουλάχιστον οι επτά από τους δέκα. Οι κριτικές πολλές και ποικίλες. Ύστερα από πολύωρες συζητήσεις αποφασίσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε εγώ, ο Μαραγκουδάκης, ο Φυντίκης και ο Κώστας. Ρωτήσαμε τον Papi που ήταν πολύ έμπειρος. Είχε ανέβει 11 φορές στην κορυφή. Θέλαμε από το B.C. να ανέβουμε στο Nido να διανυκτερεύσουμε, την επόμενη να ανέβουμε κορυφή και πάλι πίσω στο Nido και την τρίτη μέρα να κατέβουμε κατευθείαν στο Puente del Inca για να φύγουμε για Mendoza. Ο Papi γέλασε και είπε ότι είμαστε πολύ δυνατοί αλλά έχομε εξαντληθεί τόσες μέρες στο βουνό. Το υψόμετρο δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς ακόμα κι αν είσαι ξαπλωμένος. Ξέραμε ότι ο δρόμος της κορυφής ήταν δύσκολος αλλά η μεγάλη επιθυμία μας να ανεβούμε, τα έκανε όλα πέρα.

4 4/2/2003 (Τρίτη)

Το πρωί έρχονται τα μουλάρια, τα φορτώνουμε με τα περισσότερα πράγματα και στις 1:00μμ οι οδηγοί μαζί με τους υπόλοιπους της αποστολής παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Ξέραμε ότι είχαμε μείνει μόνοι μας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Μια μελαγχολία άρχισε να μας κυριεύει. Τα γκαζάκια άρχισαν να δοκιμάζονται και να μαγειρεύουν. Θα είχαν πολύ δουλειά τις επόμενες μέρες. Το βράδυ το μυαλό των τεσσάρων μας δούλευε ασταμάτητα και οι σκέψεις έψαχναν διέξοδο για να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε και να κοιμηθούμε.

5 5/2/2003 (Τετάρτη)

Ετοιμάζουμε σακίδια και διαπιστώνουμε τελικά ότι το βάρος είναι πολύ περισσότερο τώρα που μείναμε μόνο τέσσερις. Η ιδέα πέφτει κεραυνός. Να πάρουμε έναν αχθοφόρο να κουβαλήσει σκηνές και γκαζάκια. Έτσι τα σακίδια μας ελαφρώνουν και ζυγίζουν τώρα 20kg. Τα 1100 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς μέχρι το Nido de Condores έγιναν σε 7 ώρες. Την τελευταία ώρα ένιωθα πολύ εξαντλημένος και αποφασίζουμε ότι αν συνέχιζα έτσι το πρωί δεν θα ξεκινούσα για κορυφή. Φτάνοντας στο Nido στήνουμε σκηνές, μαγειρεύουμε λιώνοντας χιόνι και βράζουμε νερό για τα θερμός και βυθιζόμαστε στους υπνόσακους. Η αυριανή θα είναι η κρίσιμη μέρα. Τα τελευταία 1550 μέτρα μέχρι την κορυφή περιμένουν να μας δοκιμάσουν. Η κορυφή της Aconcagua στον ορίζοντα με την ανατολή του ηλίου

6 6/2/2003 (Πέμπτη)

3:45πμ χτυπάει το ξυπνητήρι. Ένας μικρός διάλογος έγινε για την κατάσταση του καθενός. Ευτυχώς όλοι νιώθουμε καλά. Ο καιρός όμως δεν ακουγόταν πολύ φιλικός. Τρομερός αέρας χτυπούσε τα αντίσκηνα, που σου έριχνε την ψυχολογία. Φάγαμε όσο μπορούσαμε γιατί ξέραμε ότι άμα βγαίναμε έξω θα μας κοβόταν η όρεξη. Στις 6:20πμ ξεκινάμε μάλλον καθυστερημένα με τους φακούς αναμμένους ψάχνοντας το μονοπάτι. Στην κορυφή της πλαγιάς βλέπουμε άλλον ένα ορειβάτη να ανεβαίνει. Άλλος ένας τρελός σκέφτηκα και συνέχισα την ανάβαση. Σε μιάμιση ώρα φτάσαμε στο Berlin (5850μ). Από εκεί και πάνω έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί γιατί δεν ξέραμε το μονοπάτι. Κοντοσταθήκαμε λίγο αλλά το κρύο και το υψόμετρο δεν σε άφηνε να χασομεράς. Τα πόδια μας είχαν παγώσει και έπρεπε να κινούμαστε συνέχεια για να ζεσταθούν. Ξέραμε ότι το κρίσιμο τμήμα ήταν από εκεί και πάνω. Μετά από επίπονη προσπάθεια φτάσαμε στο κατεστραμμένο καταφύγιο ‘Indipedencia’ στα 6400μ και κάνουμε στάση γιατί ήμασταν ήδη αρκετά κουρασμένοι. Εκεί συναντάμε και κάποιους ορειβάτες που εγκαταλείπουν λόγω δυνατού αέρα. Αμέσως μετά ακολουθούσε ένα αρκετά ανηφορικό κομμάτι από πάγο και πέτρωμα από κάτω. Ο Φυντίκης με τον Κώστα είχαν μείνει πιο πίσω. Μόλις το περάσαμε με τον Μαραγκουδάκη και είχαμε οπτική επαφή με τους άλλους, βλέπουμε τον Φυντίκη να κάνει νόημα ότι επιστρέφει. Προσπαθήσαμε να τον μεταπείσουμε αλλά είχε πέσει η ψυχολογία του και δεν ήθελε να ρισκάρει συνεχίζοντας. Εμείς προχωράμε για να διασχίσομε μια μεγάλη τραβέρσα που είναι το πιο ανεμοδαρμένο κομμάτι της διαδρομής. Καθώς το διέσχιζες ένιωθες σαν ένα εκατομμύριο βελόνες να πέφτουν στο πρόσωπο σου από τον αέρα και το χιόνι που σηκωνόταν. Ξέραμε ότι χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Από εδώ και πάνω μόνο το μυαλό σου σε ανεβάζει. Το σώμα απλά ακολουθεί αφού οι δυνάμεις σου σε έχουν εγκαταλείψει. Ήδη είχαμε φτάσει στο τελευταίο κομμάτι της ανάβασης. Στην περίφημη Canaleta. Ένα λούκι ύψους 350 μέτρων μεγάλης κλίσης με μεικτό πεδίο. Πότε χιόνι και πάγος και πότε πέτρες και χαλίκι. Η κορυφή δέσποζε ακριβώς από πάνω μας. Ο αέρας άρχισε να πέφτει αλλά το υψόμετρο ήταν ο χειρότερος εχθρός μας. Τα πόδια ζύγιζαν τόνους και το αναπνευστικό υπολειτουργούσε. 2-3 βήματα, στάση για ξεκούραση και άντε πάλι. Στις 16:45 ο Μαραγκουδάκης είχε φτάσει πρώτος στην κορυφή. Εγώ λίγα μέτρα πιο κάτω ενώ ο Κώστας που νόμιζα ότι είχε γυρίσει πίσω φαινόταν πιο χαμηλά. Ύστερα από μια σύντομη στάση μάζεψα τα τελευταία αποθέματα δύναμης και ανέβηκα κι εγώ. Ξαπλώσαμε αγκαλιασμένοι και πότε γελούσαμε, πότε κλαίγαμε, πότε κραυγάζαμε και πότε σιωπούσαμε. Οι εικόνες από την κορυφή ασύλληπτες. Το ίδιο και η χαρά μας. Αργότερα ήρθε και ο Κώστας. Ύστερα από τις απαραίτητες φωτογραφίες έπρεπε να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε. Ο μεγάλος δρόμος της επιστροφής μας φαινόταν ως λύτρωση. Στις 18:10 ξεκινήσαμε. Τα πόδια πότε πατούσαν και πότε γλιστρούσαν από την αδυναμία με αποτέλεσμα να πέσουμε πολλές φορές. Το ανάγλυφο της Canaleta είχε πολλές εναλλαγές και δεν μπορούσες να προσαρμοστείς εύκολα. Όταν τελείωσε πια, ο Κώστας είχε μείνει πίσω. Έκατσα να τον περιμένω ενώ ο Μαραγκουδάκης ξεκίνησε για Nido να ειδοποιήσει το Φυντίκη ότι είμαστε καλά, όταν περίπου στη μέση της μεγάλης τραβέρσας, τον βλέπω να γλιστράει και να παίρνει κάτω. Δεν τα έχασε όμως και σταμάτησε μετά από δέκα μέτρα με το μπαστούνι του παρόλο που έσπασε. Μετέωρος στεκόταν όπως μπορούσε ενώ από κάτω τον περίμεναν απειλητικά γύρω στα 300 μέτρα πλαγιάς. Παίρνω το πιολέ που είχα και πήγα να τον βοηθήσω να ξανανέβει στο μονοπάτι. Άμα τελείωσε κι αυτό συνέχισε βιαστικά για Nido. Εγώ με τον Κώστα κατεβαίναμε πολύ αργά. Η νύχτα μας έπιασε πολύ ψηλά. Ανάψαμε τους φακούς και προχωρούσα μπροστά να φωτίζω το δρόμο. Κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι χάσαμε το μονοπάτι. Το αλτίμετρο έδειχνε 6300μ, άρα έπρεπε να χαμηλώσουμε ακόμα αρκετά. Η χαρά της κορυφής πέρασε γρήγορα και εμείς κατεβαίναμε ευθεία κάτω από κάτι μεγάλα βράχινα μπλοκ με καταρρίχηση. Ο Κώστας ήθελε να μείνει έξω, πράγμα αδύνατο χωρίς εξοπλισμό. Ξέραμε ότι ήμασταν κάπου στη πλαγιά του βουνού και έπρεπε να κατέβουμε στο Nido. Συναντήσαμε ένα άλλο μονοπάτι και το ακολουθήσαμε αλλά τίποτα. Κάποια στιγμή αρκετά χαμηλά είδα ένα φως. Μάλλον από σκηνή είναι, σκέφτηκα. Αυτόματα οι αισθήσεις στο μέγιστο. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, μέχρι που φτάσαμε σε 4-5 σκηνές. Ήταν 11:30 το βράδυ όταν κτύπησα το πανί μιας σκηνής να ρωτήσω που βρισκόμαστε. Ένας ξένος βγήκε και μας κοίταξε με περιέργεια. Μας απάντησε ότι βρισκόμαστε στο Berlin, μέρος που είχαμε περάσει το πρωί αλλά λόγω της εξάντλησης δεν το θυμόμασταν. Είχαμε άλλα 500 μέτρα υψομετρική να κατέβουμε. Τελικά μέσα στη ατυχία μας να χαθούμε σταθήκαμε τυχεροί. Αργά τα μεσάνυχτα φτάσαμε στις σκηνές μας, όπου οι άλλοι είχαν ήδη ανησυχήσει.

7 7/2/2003 (Παρασκευή)

Η κούραση μας είχε καταβάλει όλους. Έπρεπε να κατέβουμε κατευθείαν στο Puente del Inca. Το μόνο που μας ένοιαζε πλέον ήταν να φύγουμε από το βουνό και να βρούμε ένα δωμάτιο με κρεβάτι. Λίγο πολιτισμό. Είχαμε κορεσθεί τόσες μέρες σ’ αυτήν την κατάσταση. Κατεβήκαμε στο Base Camp και αφού βρήκαμε μουλάρια φορτώσαμε όλα μας τα πράγματα. Διαφορετικά δεν θα προλαβαίναμε να φτάσομε στο Incas με τόσο φορτίο. Θέλαμε 8 με 10 ώρες για αυτή τη διαδρομή. Πραγματικά μεγάλη απόσταση. Η κούραση έκανε αισθητή την παρουσία της ολοένα εντονότερα. Ο Κώστας έμεινε στην Confluencia το βράδυ. Θα μας έβρισκε το πρωί στο καταφύγιο πριν πάρομε το λεωφορείο για Mendoza. Στις 12:30 το βράδυ η αποστολή είχε πραγματικά τελειώσει. Ύστερα από πραγματική οδύσσεια 18 ημερών, 200 χιλιομέτρων και 90 ωρών περπάτημα, 7500 μέτρων ανάβαση και κατάβαση, ο στόχος του ταξιδιού είχε επιτευχθεί. Η υψηλότερη κορυφή της αμερικανικής ηπείρου είχε κατακτηθεί από τους πρώτους κρητικούς και για άλλη μια φορά η σημαία του Ορειβατικού Χανίων κυμάτισε στα μεγάλα υψόμετρα

Το ημερολόγιο της Αποστολής περιληπτικά:

19/1 Χανιά-Αθήνα-Ρώμη-Buenos Aires 16ώρες

20/1 Buenos Aires-Mendoza 2ώρες

21/1 Ξεκούραση Mendoza

22/1 Mendoza-Puente del Inca 2750μ. 4ώρες

23/1 Puente del Inca-Camp1 (Confluencia) 3400μ. 5,5ώρες

24/1 Confluencia-Plaza Francia-Confluencia 4000μ 10ώρες

25/1 Ξεκούραση Confluencia 3400μ

26/1 Confluencia-Base Camp (Plaza de Mulas) 4350μ 10ώρες

27/1 Ξεκούραση Plaza de Mulas 4350μ

28/1 Plaza de Mulas-Camp3 (Canada)-Mulas 4900μ 3,5ώρες

29/1 Ξεκούραση Plaza de Mulas 4350μ

30/1 Mulas-Camp Canada 4900μ 4ώρες

31/1 Canada-Camp4 (Nido de Condores)-Canada 5400μ 5,5ώρες

1/2 Canada-Nido de Condores 5400μ 4,5ώρες

2/2 Nido de Condores-Camp5 (Coleda) 5950μ 3ώρες

3/2 Coleda-Bace Camp (Plaza de mulas) 4350μ 6,5ώρες

4/2 Ξεκούραση Plaza de Mulas 4350μ

5/2 Plaza de Mulas-Camp2 (Nido de Condores) 5400μ. 7ώρες

6/2 Nido de Condores-Κορυφή-Nido 6962μ 17ώρες

7/2 Nido de Condores-Puente del Inca 2750μ 12ώρες

Πολύτιμη τέλος ήταν η συνεισφορά των χορηγών της αποστολής, στην πραγμάτωση αυτού του τόσο δύσκολου εγχειρήματος. Θερμά ευχαριστούμε τους :

‘Minoa Palace’ Resort Hotel Πλατανιάς Χανιά

‘Μαυριγιαννάκης Α.Τ.Ε.’ Τεχνική Εταιρεία Χανιά

‘Andreou Tech’ Ορειβατικά είδη Βόλος

‘Quick Film’ Φωτογραφικά είδη Χανιά