Κάποτε ένας φίλος με ρώτησε, «καλά τι σας αρέσει και πάτε και χώνεστε συνέχεια στις τρύπες;». Απέφυγα την ερώτηση με ένα χαμόγελο σκεπτόμενος «Τι να σου λέω τώρα…», όμως συνεχίζοντας την βόλτα μου αναρωτιόμουν πως θα μπορούσα να του μεταφέρω όλα αυτά που μπορεί να βιώσει κανείς εξερευνώντας σπήλαια; Καταρχήν ο άνθρωπος ως ανήσυχο όν το πάθος για εξερεύνηση και το ένστικτο της περιέργειας τον ακολουθεί από την πρώτη του εμφάνιση στο κόσμο.
Ωστόσο με το πέρασμα των αιώνων και με την εξέλιξη της τεχνολογίας δεν έχουν μείνει και πολλά μέρη της Γής που να μην έχουν έρθει στο φώς, εκτός από αυτά που το φώς δεν έχει καμία δουλειά, τα σπήλαια, τα τελευταία πραγματικά ανεξερεύνητα οικοσυστήματα του πλανήτη βρίσκονται παντού διάσπαρτα στα βουνά, τις παραλίες στον βυθό της θάλασσας και κάτω από τα πόδια μας καμία φορά μέσα στις πόλεις, η αέναη μάχη νερού και πέτρας δεν σταματάει ποτέ δημιουργώντας μικρές και μεγάλες αίθουσες τέχνης σμιλεμένες με υπομονή για εκατομμύρια χρόνια. Σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για να αποκαλύψεις σε κάποιον τα μυστικά της Γης είναι να τον μυήσεις στην σπηλαιολογία, παρόλα αυτά όμως η φωτογραφία είναι ένα μέσο να δείξει κανείς στο ευρύ κοινό τι πραγματικά κρύβεται στα σπλάχνα της και ειδικά σε αυτόν τον τεράστιο ορεινό όγκο που στέκεται στα νότια της πόλης των Χανίων.
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησε και η μίνι αποστολή μας τον Οκτώβριο του 2012, με σκοπό την φωτογράφηση ενός θαύματος της φύσης. Κυριακή πρωί και το ξυπνητήρι χτυπά επίμονα, παρά την δυσανασχέτηση για το αν πρέπει να αφήσουμε την αγκαλιά του κρεβατιού η ομάδα μαζεύεται νωρίς το πρωί στο χωριό Ζούρβα. Το μονοπάτι προς το φαράγγι ανηφορικό και επίπονο όμως μετά από δύο ώρες πεζοπορίας οι σωλήνες ύδρευσης που έρχονται από την είσοδο του σπηλαίου, μας οδηγούν στον προορισμό μας. Μέσα στο άγριο κατάφυτο φαράγγι βρίσκεται η μικρή στενή είσοδος του σπηλαίου, ένας τελευταίος έλεγχος στον εξοπλισμό μας και η περιπέτεια αρχίζει . . . Σφηνωμένο στα πλευρά ενός από τα πολλά κακοτράχαλα φαράγγια των Λευκών Ορέων κρύβεται το μόνο ίσως σχετικά εύκολα προσβάσιμο υπόγειο ποτάμι του Νομού Χανίων. Τρεχούμενα νερά και αίθουσες με υπέροχο διάκοσμο μας περιμένουν. Το Βρυσί από το οποίο έχει πάρει το όνομα και το φαράγγι που το φιλοξενεί από την δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα υδρεύει τα χωριά Λάκκοι και Ζούρβα, καθώς εξυπηρετεί και τους λίγους εναπομείναντες βοσκούς του βουνού. Η πρώτη του επίσημη εξερεύνηση έγινε την δεκαετία του ’80 από ιταλική αποστολή για να ολοκληρωθεί το 2001 από σπηλαιολόγους του Σπηλαιολογικού Ομίλου Κρήτης (ΣΠ.Ο.Κ.) και μέλη της Σπηλαιολογικής Ομάδας του Ε.Ο.Σ. Χανίων. Η φωτογράφηση ενός σπηλαίου δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση αλλά ίσως το πιο δημιουργικό είδος φωτογράφησης, απαιτεί πέρα από μια φωτογραφική μηχανή, πολλά φλάς ή οποιαδήποτε άλλη πηγή φωτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον φωτογράφο και συνεργάτες με πολλή υπομονή και αντοχή στο αφιλόξενο κλίμα του σπηλαίου.
Για την ιστορία τα μέλη και άψογοι συνεργάτες που πήραν μέρος σε αυτή την υπόγεια απόδραση ήταν, φωτογράφηση Χ. Μπαλαδήμας, Λ. Πολέντα και Ι. Φραντζεσκάκης στον φωτισμό και εκτελών χρέη μοντέλου Μ. Πολυχρονάκης.
Χριστόφορος Μπαλαδήμας